Δεν είμαστε πια στην εποχή των Μέσι και Νεϊμάρ...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Το Μουντιάλ δεν θα το πάρει η Ισλανδία που πήρε ισοπαλία από την Αργεντινή. Ούτε η Ελβετία που έκανε το ίδιο με την Βραζιλία. Ούτε η Αυστραλία που έβαλε δύσκολα στην Γαλλία ή ή Τυνησία που έκανε το ίδιο στην Αγγλία. Καμία από αυτές δεν θα το πάρει...

Θα το πάρει και πάλι μία από αυτές που το έχουν ξαναπάρει. Ή άντε μια Πορτογαλία. Λογικά. Θαύματα στο ποδόσφαιρο έχουμε δει πολλά, αλλά σε Μουντιάλ, σε κατάκτηση, μάλλον δεν έχουμε δει. Ακόμη και το "θαύμα της Βέρνης" το 1954, δεν ήταν και τόσο θαύμα. Ολόκληρη Δυτική Γερμανία το είχε κατακτήσει.

Οι ομάδες, δηλαδή, που στην εκκίνηση της φετινής διοργάνωσης έβαλαν τόσο δύσκολα στους "μεγάλους", είναι αδύνατο να πιστέψει κανείς ότι θα πάρουν το Παγκόσμιο Κύπελλο. Να το ρυθμίσουν μπορεί. Να το ομορφύνουν επίσης. Να το κάνουν πιο αμφίρροπο ναι. Αλλά να το κατακτήσουν, όχι.

Είναι απλώς η επιβεβαίωση ότι το ποδόσφαιρο, Μουντιάλ με Μουντιάλ, αλλάζει. Σε κανονισμούς αν θέλετε, ήδη το VAR είναι στη ζωή μας, αλλά κυρίως σε κανόνες. Για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν πια "κλειστές αγορές". Ποδοσφαιριστές σπουδαίας ποιότητας και προσωπικότητας ταξιδεύουν πλέον για να αγωνιστούν σε πρωταθλήματα που κάποτε ήταν... σαν να μην υπάρχουν.

Οι ίδιοι γίνονται πλούσιοι, αλλά για το άθλημα σημαίνει ότι επάνω τους στήνονται όχι απλώς και μόνο ολόκληρες ομάδες, αλλά ολόκληρο το άθλημα για κάποιες χώρες. Μπορεί, λοιπόν, να εξακολουθεί να υπάρχει μια Σαουδική Αραβία που θα δέχεται πέντε γκολ στην πρεμιέρα, αλλά μοιάζει όλο και πιο ξεκάθαρο ότι αυτό πια θα είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Με το ποδόσφαιρο πια να έχει εξαπλωθεί παντού, είναι δεδομένο ότι κάθε ...Ισλανδία θα έχει τον δικό της Σίγκουρτσον για να δυσκολεύει όλο και περισσότερο την κάθε... Αργεντινή. Είναι νομοτελειακό. Είναι το αποτέλεσμα της παγκοσμιοποίησης του ποδοσφαίρου, ίσως τελικά να ήταν και ο μεγάλος στόχος, όταν αυτό ταξίδευε - οικονομικά, αγωνιστικά, διοικητικά, επικοινωνιακά - από Ήπειρο σε Ήπειρο. Σε κάθε περίπτωση, είναι μία πραγματικότητα με την οποία ζούμε και με την οποία προφανώς θα ζήσουμε τα επόμενα χρόνια. Μέχρι να αλλάξουν και πάλι, όχι κυρίως οι κανονισμοί, αλλά οι κανόνες...

Κάπως έτσι, λοιπόν, εξηγούνται όλα όσα βλέπουμε στο ξεκίνημα του φετινού Μουντιάλ. Ίσως και κάπως έτσι εξηγείται το γεγονός ότι μπορεί σε μεμονωμένους αγώνες να εμφανίζεται ένα χατ τρικ από έναν Κριστιάνο, αλλά στην πραγματικότητα σε εθνικό επίπεδο, δηλαδή σε ματς και διοργανώσεις κοντής διάρκειας, δεν είμαστε πια στην εποχή των Μέσι, Νεϊμάρ και Κριστιάνο...

Δεν ευθύνονται εκείνοι γι' αυτό. Είναι σχεδόν άδικο να φορτώνονται με την υποχρέωση να κάνουν κάτι... υπερποδοσφαιρικό. Κάτι, δηλαδή, που πηγαίνει κόντρα στην ίδια την εξέλιξη του αθλήματος, όπως έχει αποφασιστεί. Για εκείνους και για τους υπόλοιπους, αλλά χωρίς εκείνους. Η εποχή του Πελέ ήταν διαφορετική. Του Μαραντόνα διαφορετική και από εκείνη. Πολύ πιο διαφορετική, όμως, από τις δύο είναι η εποχή του Μέσι και των υπόλοιπων...

Ο Μαραντόνα μπορούσε να τα κάνει. Για τον Μέσι δεν έχει σημασία πια ότι και αν μπορεί. Σημασία έχει μόνο ότι πρέπει. πρέπει. Η διαφορά, για όποιον την αντιλαμβάνεται, είναι τεράστια. Ένα πρέπει στη σφαίρα του αδύνατου. Ποτέ ο Μέσι δεν θα φτάσει τον Μαραντόνα. Όχι γιατί δεν είναι τόσο καλός, αλλά γιατί δεν γίνεται. Και να πάρει η Αργεντινή το Παγκόσμιο και να έχει απόλυτο πρωταγωνιστή τον Λιονέλ, είναι αδύνατο να γίνει με τον τρόπο που έγινε το 1986. Αν γίνει, θα είναι πραγματικά εξωπραγματικό...

Κάπως έτσι, λοιπόν, μπορούν να εξηγηθούν πολλά για όσα είδαμε αυτές τις πρώτες ημέρες στο Μουντιάλ. Με τη σημείωση μάλιστα ότι τόσο η Βραζιλία όσο και η Αργεντινή προηγήθηκαν και δεν κέρδισαν. Ότι η Γαλλία επίσης είδε την Αυστραλία να την ισοφαρίζει, όπως και η Αγγλία είδε την Τυνησία να τής κάνει το ίδιο. Η Γερμανία δεν σκόραρε καν. Με λίγα λόγια, δεν είναι τυχαία τα αποτελέσματα. Είναι προϊόν μιας νέας κατάστασης που βιώνουν οι μεγάλες ομάδες. Και που θα πρέπει πια να διαχειριστούν οι μικρές. Διότι ανάμεσά τους, θα προκύψουν μερικές ακόμη μεγάλες...